‘मास्तर आले मास्तर’

जरा रात्री लवकर जेवलो आणि दोन घास कमीच खाल्ले कारण .. पुढे तुम्हाला कळेलच घरच्याना झोपायला जातो असे सांगून अर्ध्या तासाने हळूच गाडी काढून अलगत गेट उघडून volleyball खेळायला मित्राच्या घरी मी गेलो.
त्याच्या घराजवळच एक volleyball चे ग्राउंड होते तिथे आम्ही आणि त्यांच्या गल्लीतली मुलं volleyball खेळत असू रोज पण रात्रीच जेवण झाल्यावर, हे काहीसा विचित्र होत पण मग दिवसभर वेळ नव्हता कोणाकडे म्हणून मग जेव्हा जमेल तसं
त्या दिवशी मी त्याच्या घरी पोहोचलो आणि गाडी लावताना एक आवाज कानावर आला ‘मास्तर आले मास्तर’ आणि एक खूप जवळच्या माणसाने हाक मारली असंच वाटलं , ते होते माझ्या मित्राचे वडील आणि आमचे सर्वांचे आवडते काका – आता आवडते का? ह्याचा अंदाज तुम्हाला त्या हाकेवरूनच आला असेल. मी एक शिक्षक होतो आणि ते मला कायम मास्तर याच नावाने हाक मारत , हे नाव त्यांच्या तोंडून ऐकण्यात एक आपलूकी होती असं वाटत की मी माझे सर्व काही ह्या व्यक्तीला सांगू शकतो ,एक वेगळा charm होता त्यांच्यात.
खूप साधं राहणीमान आणि कुठल्याही गोष्टीचा अभिमान ,गर्व त्यांच्या चेहेऱ्यावर कधीच दिसला नाही याउलट कायम ती समाधानी मुद्रा आणि एक आनंदी चेहरा हेच त्यांच वैशिष्ठ्य.
रंग सावळा पण त्या रंगातून सुद्धा त्याचे मन स्पष्ट दिसत असत. तो चेहरा असा होता की जणू सर्व अनुभव घेवून बसलेला व्यक्ति हा दुनियेची मजा बघतो आणि कुठल्याही परिस्थितीला हसून पार पाडतो आणि मग सर्व वातावरण आनंदी होऊन जाते.
ते आमच्या बरोबर पण खूप वेळ गप्पा मारत बसत आणि अनेकदा काही विनोद सुद्धा होत आणि आम्ही त्याच्या बरोबर त्या विनोदाचा भरपूर आस्वाद घेत खूप हसत.
एक वेगळा खोडकरपणा सुद्धा कधी कधी जाणवत असत त्यांच्या बोलण्यात पण तो खूपच अलगत पणे केल्यामुळे त्याच्या बद्दलचे कुतूहल अजूनच वाढत असे आणि वाटत असे ‘साला लाइफ जिओ तो ऐसे जिओ’
पण ते म्हणतात ना की ‘अछे लोगोको भगवान जलदी अपने पास बुलाता है ‘ बहुकेत त्या विधात्याला सुद्धा काकांनी भुरळ घातली असणार आणि त्यालाही त्या खोडकर ,हट्टी आणि हसऱ्या चेहेऱ्याचा हेवा वाटत असावा म्हणून त्यांनी त्यांना काहीही त्रास ने देता आपल्या जवळ बोलावले.
पण एथे मात्र मला आता मास्तर अशी ती हाक एकू येणार नव्हती , ती सहज केलेली गंमत आणि त्या प्रसन्न चहऱ्याचे दर्शन आता होणार नव्हते ह्याची कायम खंत वाटत राहील.
आजही माझ्या मित्राशी म्हणजे त्यांच्या मुलाशी बोलताना कित्येक वेळा , तेच आहेत असा भास होतो ,आणि त्यांचातला तो अंश जणू ते आमच्या साठी सोडून गेले आहेत असं वाटत.
खूप कमी लोक असतात जी आपल्या मनावर एक ठसा उमटवून जातात आणि कायम लकश्यात राहतात. आजही कधी बिकट परिस्थिति आली की विचार करतो जर काका असते तर कसे त्या परिस्थितीवर हसले असते आणि एतरांनाही त्या परिस्थितीतून अलगत अगदी नकळत बाहेर घेवून आले असते.
पण हे सर्व संगळ्यानाच जमत असं नाही .. आजही कोणी मास्तर म्हटले की ती एक आठवण एकदम जागी होते आणि मग चेहेऱ्यावर येत एक गोड हसू आणि मग तो चेहरा धूसर होऊन विचारांमध्ये येत राहतो.

• PP